mijn open houding

Ik weet nog dat ik best trots was toen vorig jaar mijn docent spreekvaardigheden tegen mij zei: ‘Ruby wat heb je toch een open houding, zo makkelijk en fijn om iets aan te vertellen.”
Nu ik wist nog niet dat ik nog zo veel last van deze geweldige open houding zou krijgen. Het is al veel eerder begonnen maar het is me pas veel later (ongeveer een half jaar geleden ) echt op gevallen, dat jan en alleman tegen mij praat. Ik sta op de tram te wachten , een vrouw staat naast me en ik weet niet wat ik heb gedaan (niks geloof ik me te herinneren) maar binnen vijf minuten , ik overdrijf niet , weet ik dat haar moeder een vreselijk wijf (tja op z’n plat Amsterdams ging dit gesprek) is haar dochter werkeloos en zij zelf kan maar niet van haar sigaretten verslaving afkomen en werkt zich te pleuris om voor zowel har dichter als moeder te zorgen als schoonmaakster.. Fijn dat wou ik echt weten. Ik zit in de bus in Breda op weg naar huis en terwijl ik een boek lees(ik kijk dus niemand aan) begint de vrouw naast me haar levensverhaal te vertellen u raad het al ook haar leven gaat niet over rozen. Hallo, ik LEES! Met andere woorden niet storen! Zo heb ik nog tal voorbeelden. Hier in Suriname heb ik er ook al last van. Ik groet altijd heel beleefd mijn onderbuurman. Ik vraag hem hoe het gaat. Dit is op zich een algemene vraag waar men op acht te antwoorden ; goed. Zo niet mijn onderbuurman. Altijd is er iets mis. Hoofdpijn, keel pijn last van zijn schouder en luister het altijd netjes allemaal aan. Ik merkte dit op bij mijn huisgenoten maar zij hadden dat nooit. Dus Elleke nam de proef op de som. Ze vroeg de buurman hoe het met hem ging ‘Goed, was zijn antwoord. El liet zich niet zo makkelijk afschepen ‘Ja, echt alles goed met u?,, ‘Ja., Het ligt dus echt aan mij melde El me later. Heb ik dat.. Op zich natuurlijk een heel fijne eigenschap voor mijn latere beroep. Maar als ik lekker op white beach lig te genieten van het zonnetje heb ik daar niet zo’n behoeft aan. Ik ben een trouwe bezoekster van de toilet en voor de toilet mevrouw ben ik dan ook geen onbekende. Ze groet me hartelijk en zegt hoe blij ze is om me te zien. Ik schud haar hand en breng haar mijn beste wensen voor het nieuwe jaar over. Stom stom stom Ruby want ja nu komt het, ze heeft borstkanker , ze ook nog zo vriendelijk om haar borstkas waar haar borst had moeten zitten maar nu een hele grote lelijke litteken zit te laten zien. Haar man is net overleden aan een nieraandoening en ze moet nu in haar eentje vier kinderen zien groot te brengen. Als ik weer op mijn baddoek ga zitten zegt Leentje: ‘Jij bent snel!,, ‘ Ja hè, zeg ik, en dan moet je ook nog nagaan dat ik (ik vertel haar alles) heb te horen gekregen. Zo snel weet ik dus de nodige dingen (op de één of andere manier altijd het wee en nooit het wel) van iemand. Ach ja, als dit alles er voor zorgt dat ik later een goede SPH- er word dan zal ik bij de volgende persoon even zuchten en verder gaan met braaf luisteren.