Galibi

Vorige week ben ik op vrijdagochtend samen met Leen en nog acht andere Nederlandse stagiaires naar alibi vertrokken. Galibi ligt in het oosten van Suriname vlak aan de oceaan. En Vanuit Galibi kun je Frans Guyana zien liggen. (waar ik twee weken daarvoor nog was geweest)
Het was al heel de week niet zo’n denderend weer maar vrijdag was het zo mogelijk nog erger. We reden met een bus van P’bo naar Albina en vanuit daar pakte we de boot naar Galibi. Ik had heel verstandig,vond ik zelf, een poncho gekocht. Helaas bleek het van slechte kwaliteit en was ik binnen tien minuten als nog doorweekt. Wat natuurlijk ook wel wil lukken als je op een boot zit en het regent. Leen had bedacht om op de grond van de boot te zitten en ik kwam naast haar zitten en het scheelde behoorlijk. Als twee kleine kindjes onder moeders paraplu zaten we daar met onze gele en paarse poncho aan te verkleumen. Aangekomen op Galibi was de regen minder geworden. Ik had me snel opgekleed (lekker warme en vooral droge kleren aan) en heb toen een wandeling door het dorp gemaakt. Heerlijk rustig in mijn eentje. Af en toe liep er een verdwaalde kip of hond rond en heel soms zag je een inwoner rustig voor zijn huis zitten maar verder..rust. Was echt een machtig gevoel. Ik kwam maakte een praatje met een paar mannen die net aankwamen met hun boot. Als ik vertelde dat ik bij Andy verbleef (Andy was de jongen die deze reis had georganiseerd. Hij is 23 jaar oud en van indiaanse afkomst en studeert in P’bo maar is dus afkomstig van Galibi en zijn ouders hebben een grote hut gebouwd naast hun huis waar dus toeristen hun hangmat kunnen ophangen en kunnen overnachten) kon je de donder op zeggen dat het familie van ze was. ‘Oh Andy ja dat is mijn neef, of ‘Ja zijn vader is mijn achterbuurmansneefschoonbroerzwager something something… Dusss…
Ik vond het wel grappig dat ik een paar dagen van te voren oma had gevraagd hoe de familie stamboom er uit ziet. En het bleek dat wij (de Woiski’s,)afstammen van de carieben. Een indianenstam die (u voelt hem al) onder andere woont in Galibi. Back to my rootz aihgt!

Ik ging na het eten nog even slapen en om half twaalf werden we gewekt om naar de schilpadden te gaan kijken. We hebben eerst nog een behoorlijk stuk met de boot moeten varen voordat we op de plaats van bestemming waren. We stapte uit op wat men de tijgerbank noemt. Al snel zagen we onze eerste schilpad. Jammer genoeg was Andy niet streng genoeg en werden er toch foto’s met flits gemaakt. Iets wat niet mag want het schrikt de schildpadden (die nog naar het strand moeten komen om eieren te leggen) af, ze raken gedesoriënteerd. Als de dieren aan het leggen zijn maakt het niet uit want dan zijn ze in een soort trance maar ja in het pikkedonker is zo’n flits behoorlijk opvallend en helaas heb ik twee zeeschildpadden terug het water in zien gaan omdat ze ons zagen (en de flitsen?). Ik voelde me ook behoorlijk een inbreekster op de privacy van die beesten. Maar goed eerlijk is eerlijk het was een mooi gezicht. Die enorme beesten (bleken niet eens de grootse zeeschildpadden te zijn van Suriname die komen in juli pas leggen) graven een kuil en dan gaan ze eieren leggen en daarna gaan ze het water weer in.
Jammer genoeg werden wij ,de bakra;s, helemaal lek gestoken door de muskieten. Ik had uit onmacht mijn poncho aangetrokken in de hoop dat ze daar niet door heen zouden prikken want mijn lange broek, sokken, en shirt met lange mouwen hielpen niets! Helaas hielp dat ook niet. Ik kreeg er stilletjes aan genoeg van en irriteerde me mateloos aan de laksheid van mijn mede reisgenoten die te pas en te onpas foto’s trokken. Het begon ook vloed te worden en werd de strook zand waar we op liepen steeds smaller. Dus gingen we (gelukkig) weer terug. Volgende ochtend werd ik vroeg wakker en ben gelijk opgestaan, de zon scheen en het eiland was prachtig. Alles was zo rustig en vredig. Ik ben in mijn eentje een stuk de andere kant van het eiland op gelopen over het strand en het was prachtig. Klein stukje bounty-achtig eiland in Suriname. En gewoon tien minuten lang niemand tegen komen, heerlijk. Na het ontbijt heeft Andy ons het eiland laten zien (wat ik dus al lang kende ;) )
’s Avonds kwamen er de plaatselijke muziekanten muziek voor ons maken. We zaten met z’n alle om het kapvuur en de alcohol kwam te voorschijn. Helaas zo ook de regen en dus hebben we ons verplaats naar onze hut waar we vrolijk verder gingen. Was erg leuk en toen een paar meiden de mannen Irish koffie wilde leren maken ben ik afgehaakt en ben lekker m’n hangmatje ingekropen. Zonder klamboe maar ik was erg creatief bezig geweest met lakens, handdoeken, sjaals, truien (wie ooit nog tegen mij durft te zeggen dat ik te veel bagage mee neem die ik toch niet zal gebruiken…..) en uiteindelijk nog een T-shirt niet aantrekken maar alleen om mij hals en daarna de rest over mijn hoofd redde ik me prima. De volgende ochtend regende het helaas weer en dan wil je eigenlijk toch het liefst gewoon weer naar huis. Het is dan mooi geweest. En dus na het ontbijt zijn we gaan pakken en richting Albina gegaan. Gelukkig was het weer droog tijdens de boot reis. Daarna op Albina weer omkleden (je wordt toch nat op zo’n boot) de bus in en terug naar Paramaribo. De zus van Andy en haar dochtertje reisde ook mee (op de heen reis waren zij er ook al bij) hele het weekend heb ik contact gezocht met het kleine meisje maar nu pas, we hadden nog maar twee uur voor de boeg totdat we weer afscheid zouden nemen, begon ze tegen me te kletsen en maakte we grapjes. (Duurde even maar uiteindelijk is het me toch gelukt hihihi.) In P’bo aangekomen kwam Remie Leen en mij ophalen en eenmaal thuis gekomen heb ik wat natte kleren uitgehangen maar ben daarna dankbaar voor mijn lekkere droge bedje (oh ja en een wc waar je gewoon op kon zitten en het wc papier in de pot mocht gooien) heerlijk in slaap gevallen.
Pap en man wij moeten echt ook gaan!