Frans Guyana

Omdat je niet achter een blijvend een jaar in Suriname mag blijven moest ik na een half jaar (en zo ook mijn andere klasgenoten) even naar het buitenland om daarna weer een visum aan te kunnen vragen voor een half jaar. Uiteraard stelde ik dit weer uit tot het laatste moment en dus zijn El en ik de dag voordat ons visum zou verlopen op en neer naar Frans Guyana gegaan. Eerst nog een heel gedoe met iemand zien te vinden van mijn stageplek die garant zou staan voor mij. Ik vroeg mijn praktijkbegeleider maar zijn paspoort was verlopen (slechts 5 jaar) toen vroeg ik kaki en nog een paar andere moeders maar zij hadden allemaal het zelfde probleem.
Ik had oma kunnen vragen maar de vreemdelingendienst had al eerder moeilijk gedaan bij één van mijn klasgenootjes dus durfde ik het niet. En dus heb ik een vriend van me gevraagd garant voor me te staan. We hebben gedaan alsof hij op Sanatan Dharm werkzaam is. Hij is alleen geen Hindoestaan maar gelukkig waren de dames van de gemeente erg coulant en hebben ze daar niet eens opgelet. Na een paar keer heen en weer fietsen (kopieën waren niet compleet,formulier niet goed ingevuld enz enz) en een nachtje slapen kon ik dan eindelijk onze papieren ophalen. Gelijk die nacht zijn we naar Albina vertrokken. Remie kwam ons ophalen om vijf uur ‘s ochtends en omdat ik die zelfde dag een verslag moest inleveren had heel de nacht doorgetypt en had niet geslapen. Ik kan u beloven dat ik niks maar dan ook werkelijk niks van de twee en half uur durende reis van P’bo naar Albina heb gezien! Daar aangekomen liepen we naar een gebouw(daar moesten we zijn volgens Remie, maar no spang je ziet het van zelf wel zei hij) waar we even gebruik maakte van de toilet, behalve de toiletdame was er niemand aanwezig dus El en ik liepen niks vermoedend door naar buiten om daar nog net op tijd de veerpont te nemen. De mannen daar spraken gelijk Frans tegen ons,vond ik erg leuk, we moesten gelijk afrekenen in euro’s dat vond ik iets minder leuk. Gelukkig was ik zo slim om een paar euro’s mee te nemen en had onze rit betaald (7 euro!!! Vet duur!!) . Na een kwartiertje waren we aan de overkant en daar liepen we naar een ander gebouw, geen idee waar we moesten zijn maar goed, en daar iepen we gewoon door. De grensbewakers zagen ons niet eens. Ik moest ze roepen om hun aandacht te trekken. Ze bekeken onze paspoorten en zette er een stempel in en we liepen verder. We moesten wel even in Frans Guyana blijven vonden wij zelf. We pakte een taxi naar het centrum van St. Laurant. De taxichauffeur begon te rijden en ik riep dat ie aan de verkeerde kant van de weg reed. “Uh mevrouw we zijn in Frans grondgebied hier en dus rijden we rechts,,. Ohja stom van me. (gelukkig waren de mannen daar net zo als in Suriname want ik mocht niet weg voordat ik mijn nummer aan die chauffeur had gegeven. Kon ik hem bellen als ik hem nodig had. Mij best ik had toch geen bereik in Frans Guyana.)
Ik keek mijn ogen ook uit even een stukje Europa, een stukje Frankrijk in de tropen. Er waren trottoirs, nette opgeruimde perkjes. En reden gewone bussen, die bij een bushalte stopte. Veder sprak iedereen Frans (uiteraard) en verkochte ze wijn en edammer kaas. Alles lekker geïmporteerd uit Europa.
We gingen bij een bistrootje zitten en bestelde un tasse thè, en een croissant jambon et fromage. Heerlijk. En ook zo leuk, niemand verstond ons, dus vol op aan de roddel 
Na een andere half uur rond gezworven te hebben en langs de markt geweest te zijn (alles was zo duur!! Groenten voor 2 euro!! Oh jee dat wordt zwaar als ik weer terug ben in tata [nl] ) zijn we weer terug gekeerd naar het meldpunt. Daar kregen we weer een stempel en daarna pakte we een bootje terug naar Albina (de veerpont was veel te duur en voer maar 1x per uur). Daar aangekomen pikte Remi ons weer op en bracht ons naar de militaire politie waar we ons moesten melden (ik was zo blij met Remie had dit avontuur niet gered zonder zijn hulp vrees ik) Daar aangekomen keek de agent (die we duidelijk stoorde in zijn tv programma) in onze paspoorten. “Ja dames hier klopt niks van hè?!” zei hij dood leuk. Ik kreeg een lichte hartverzakking maar besefte me daarna dat ik in Suriname was en dat ik met een mannelijke agent te pakken had dus werd het tijd om mijn vrouwelijke charmes in de strijd te gooien (zover ik die had na zo weinig slaap en zo’n lange reis). Ik lachte lief en vroeg vriendelijk wat het probleem was. We waren illegaal naar Frans Guyana gegaan omdat we nooit uitgestempeld waren. Wat bleek nou in het gebouwtje waar we op de heen weg alleen onze behoefte hadden gedaan hadden we ook ons moeten melden bij een agent (bij hem) om ons te laten uitstempelen. Toen zei ik op mijn liefste stem dat ik hem niet gezien had en vroeg hem of hij ons gezien had, nee zei hij. Oh zei ik dan heeft u ons illegaal uit Suriname laten gaan (uiteraard zie ik dit op een grappige toon maar ik liet hem duidelijk merken dat dit ook zijn fout was). Hij deed er tien minuten over, liet andere mensen voor gaan en toen kwam hij bij ons alsof hij de meeste coulante man was ter wereld en alsof hij nu echt heel erg veel moeite maakte voor ons deed. Met een diepe zucht deelde hij ons mee dat hij alsnog die stempel in paspoort kon zetten (he he dacht ik, dat had ie tien minuten geleden ook al kunnen bedenken en zeggen maar goed ik was al lang blij kan u zeggen). Maar de politie op Frans Guyana heeft het ook niet gezien en dat was een slechte zaak, deelde hij ons nog mee. Ik was lachte lief en bedankte vriendelijk en liep weer naar de auto en ben gelijk weer in slaap gevallen. Thuis aangekomen ben ik weer gaan type en ben toen naar super visie (les die ik om de week heb) gegaan. Daarna weer naar huis, daar waren Simon, Tjerk en Leen, die ook weer terug was van haar 9 daagse trip, en met z’n allen hebben we gekookt (met dank aan mijn moeder die al dat lekkere eten op blijft sturen!!) en daarna ben ik als ene blok in slaap gevallen op mijn bed. Het was mij het dagje wel.